داروهای مسکن- خواب آور داروهايی هستند که ايجاد آرامش، رخوت و خواب آلودگی می کنند. مهم ترين آنها بنزوديازپين ها(مثل ديازپام، اکسازپام، لورازپام، فلورازپام و کلونازپام) و باربيتورات ها( مثل فنوباربيتال، سکوباربيتال، و پنتوباربيتال) هستند. اين داروها از طريق گيرنده GABA (گاما آمينوتيريک اسيد) در بدن عمل می کنند. نسبت به اين داروها تحمل پديد می آيد و نيزتحمل متقاطع بين اين داروها و الکل و جود دارد. اين دسته از مواد، وابستگی جسمانی و روانی ايجاد می کنند.
درپزشکی اين داروها به عنوان ضد اضطراب، ضد تشنج، شل کننده عضلانی و کمک بي هوشی تجويز می شوند. داروهای مسکن، خواب آور اعتياد آورند بنابراين نبايد آن ها را بيش از چند هفته تجويز نمود.

آثار مصرف داروهای مسکن- خواب آور:

آثار مصرف اين داروها معمولا چند ساعت تا يک روز باقی می ماند. اين آثار عبارتند از:

تغييرات رفتاری يا روانی( سر خوشی مختصر، رفتار نامناسب جنسی، پرخاشگری، اختلالات درکی، اختلال قضاوت)

گيجی و رخوت و خواب آلودگی

شل شدن عضلات

بهم خوردن تعادل

اختلال عمل کرد شغلی و اجتماعی

عوارض مصرف طولانی مدت داروهای مسکن- خواب آور:

افسردگی

سردرد

ناراحتی گوارشی

آسيب کبدی

اختلال حافظه

علايم مسموميت با داروهای مسکن- خواب آور:

گيجی و آتاکسی

افت علايم حياتی

ضعيف شدن رفلکس ها

اغماء

ايست قلبی- تنفسی و مرگ

مصرف بنزوديازپين ها به مقدار 200 برابر دوز مؤثر و مصرف باربيتورات ها به مقدار 3 تا 30 برابر دوز مؤثر، کشنده است.

علايم ترک داروهای مسکن- خواب آور:

علايم ترک معمولا از روز بعد از قطع دارو شروع شده، در طول يک هفته فروکش می کند. اين علايم عبارتند از:

افسردگی، اضطراب و بی قراری

اختلال خواب

بی اشتهايی و تهوع

کاهش فشار خون

افزايش درجه حرارت بدن

تشنج

دليريوم

اغماء و مرگ

اين علايم به خصوص در قطع ناگهانی باربيتورات ها پديد می آيند.